เบื่อวันจันทร์ นั่งเซ็งวันอังคาร ง่วงเหงาวันพุธ เป็นทุกข์เมื่อถึงวันพฤหัส หมดแรงวันศุกร์พอดี คงเป็นชีวิตที่แสนจะน่าเบื่อของมนุษย์เงินเดือน ในสมัยนี้
ที่นอกจากจะต้องทำงานที่ไม่รัก
อื่ม … เบื่อ … ทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าชีวิตหลงรักอะไร
เบื่อชีวิตที่เร่งรีบ? แก่งแย่ง? หรือเปล่านะ เราถึงโหยหาชีวิตเนิบช้า อยากจะซึบซับและปรนเปรอตัวเองด้วยความสุขอันแสนหวาน
เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา ได้มีโอกาสไปเที่ยว “เชียงคาน” เมืองยอดฮิต ที่นักเดินทางหลายคนน่าจะหลงรักเมืองนี้ได้ไม่ยาก
เมืองที่ใช้ชีวิต เรื่อยๆ เรียบง่าย และออกจะเนิบช้า อยู่ในที ผู้คน แวะทักทายสนทนากัน ทุกหัวถนน เรามองเห็นรอยยิ้มได้ดาษดื่นบนใบหน้าคนแถวนี้
ฉันพักบนบ้านไม้ชั้นสอง ที่มีระเบียงติดแม่น้ำโขง เปิดประตูบานเฟี้ยม หย่อนก้นนั่งเก้าอี้ เพื่อรอคอย พระอาทิตย์ค่อยๆเคลื่อนลับขอบน้ำ ลมโชยเอื่อยสัมผัสใบหน้าแผ่วเบา
นี่หรือเปล่านะ ชีวิตที่ฉันค้นหา หลีกหนีความวุ่นวายในเมืองกรุง และมาใช้ชีวิตเนิบช้าที่นี่
หากไตร่ตรองกันอย่างจริงจัง มันก็อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เราค้นหาเสียทีเดียว ใช่แหละ บางเวลาเราอยากเดินเชื่องช้า มองหาความสวยงามข้างทาง แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่า บางทีฉันอยากจะขี่มอเตอร์ไซด์เพื่อไปให้ถึงจุดหมายมากกว่าปั่นจักรยาน
อาจเป็นเพราะความเป็นเมืองในตัวฉันก็เป็นได้ คงไม่มีอะไรถูก หรือ ผิด แค่เราเลือกที่จะยอมรับมัน ปรับใจให้สนุกในแบบที่มันเป็น บางทีวันจันทร์ไม่น่ารังเกียจขนาดนั้น
เอาล่ะ แต่ตอนนี้ขอดื่มด่ำกับความสุขที่จินตนาการเอาไว้ “ความสุขใดไหนเลย จะเท่ากับวันจันทร์ที่ไม่ต้องทำงาน”
อาทิตย์หน้า ค่อยทำใจ รักคุณวันจันทร์ใหม่แล้วกัน
# I am traveller and I luv travelling
9 มีนาคม 58
