Travel Story : เมื่อฉันเขียนมือซ้าย
หมวยมีความเชื่อว่า หากชีวิตมันไม่ทุกข์ซะบ้าง
เราจะไม่รู้จักความหมายของความสุข หากความสุขเข้ามาคงไม่รู้สึกอะไร เหมือนถ้าเวลาเรามีมือ สามารถพิมพ์ สไลด์มือถือ เล่น Social ได้ปกติ คงไม่ได้รู้สึกอะไรใช่ไหม
เออ แต่เคยคิดไหม ว่าถ้าวันหนึ่งมันใช้ไม่ได้ มันโคตรทุกข์เลย คนใกล้ตัวที่สุด คือ พี่ชายฝาแฝด มีอาการเป็นอัมพาตครึ่งซีก จากเส้นเลือดอุดตันที่สมอง ไม่มีสัญญาณใดๆมาก่อน ตรวจร่างกายประจำปีก็ปกติ ใช้มือขวาไม่ได้เลย ไม่แม้แต่จะกำมือได้ เดินก็ไม่ได้ในช่วงแรก
เรียกว่า ความทุกข์เผื่อแผ่มาสู่คนในครอบครัวทุกคน ไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่คนเดียว เราพยายามต่อสู้ร่วมเดือน หวังว่าจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับครอบครัวของเรา
เป็นช่วงเวลาที่ลำบากที่สุดในชีวิตก็ว่าได้ ในวันที่ฉันต้องตัดสินใจบอกพ่อแม่ ว่าพี่ชายเป็นอะไร ในวันที่ฉันก็อ่อนแอเหลือเกิน แต่พี่ชายฉันต้องการกำลังใจมากกว่า ฉันบอกพ่อแม่ว่า “อย่าร้องไห้ อย่าต่อว่า ขอให้พูดให้กำลังใจเท่านั้น คนป่วยไม่มีกำลังใจเลย”
สิ่งที่พ่อแม่ฉันทำ มันเป็นความรักที่สวยงามมาก ท่านน้ำตาไหลอยู่หน้าประตูห้อง แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไป ฉันไม่เห็นน้ำตาสักหยด พูดให้กำลังใจ ว่าหนูต้องหาย ไม่เป็นอะไรนะลูกนะ อยู่ในมือหมอแล้ว
น้ำตาฉันไหลเมื่อไหร่ไม่รู้ มันเป็นภาพที่ทุกวันนี้แค่คิดถึง น้ำตาก็ไหล มันงดงาม มันเป็นที่สุดในชีวิตเลย สิ่่งที่เราได้รับมันยิ่งใหญ่เหลือเกินที่มนุษย์คนนึงจะส่งมอบความรักให้มนุษย์อีกคนหนึ่งได้ ในความทุกข์ทม ฉันกลับได้พบสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ที่เรียกว่า “ความรัก”
หลังจากวันนั้น ฉันคิดได้ว่า ชีวิตของฉันไม่ได้เป็นของฉันคนเดียว เป็นของคนที่ฉันรักและรักฉันด้วย ฉันทุ่มเท ไปนอนเฝ้าพี่ชายทุกคืน หมอกายภาพสอนอะไร จดและจำ เอามาฝึกให้พี่ชาย เหมือนฝึกค่ายร.ด.
หมอบอกว่า ไม่มีทางเป็นไปได้เลย ให้ฝึกเขียนหนังสือด้วยมือซ้าย มือที่เราไม่ค่อยได้ให้ความสำคัญกับมันเท่าไหร่ กลับมีความสำคัญขึ้นมาทันตา เราฝึกคัดลายมือ เหมือนเด็กอนุบาลทุกวัน
ฉันนั่งมองมือซ้ายของฉัน และคิดว่า แล้วจะเป็นไรไปล่ะ ถ้าเราฝึกเขียนไปด้วยกัน
จากนั้นฉันเริ่มฝึกเขียนมือซ้าย จนเริ่มคล่อง ไม่น่าเชื่อว่าพี่ฉันเขียนได้สวยกว่า ไม่นานปาฏิหาริย์มีจริง พี่ชายฉันเดินได้ ทำงานได้ เขียนหนังสือได้บ้าง ถึงแม้จะไม่เหมือนเดิม อย่างน้อยบนฟ้าก็ไม่ใจร้ายกับเรานัก
ความโชคดีในความทุกข์ นำพาฉันให้หันมาใส่ใจตัวเองมากขึ้น เริ่มออกกำลังกาย อยากมีแรงดูแลพ่อแม่ไปนานๆ และที่สำคัญจะไม่มีวันทำให้ท่านทุกข์ใจ
เรื่องเล่าทั้งหมด ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องท่องเที่ยวเลยเนอะ มันเกี่ยวตรงที่จริงๆ วันที่พี่ชายป่วย ฉันจองทริปไปเที่ยวจังหวัดเลย จ่ายทุกอย่างไว้หมดแล้ว สิ่งที่ทำได้คือโทรไปยกเลิกการจองห้องพัก รถยนต์ และแน่นอนที่พักจองผ่านเวปไซด์ยึดสตางค์ไปหมด เหลือที่สุดท้าย โรงแรมสุเนตตา ที่โทรไปจองกับเจ้าของเอง ไม่ได้จองผ่านเวป โทรไปยกเลิกกับพี่เขา บอกพี่เค้าว่าพี่ชายป่วย ไปไม่ได้ ตอนนั้น ไม่ได้หวังเลยว่าจะได้เงินคืน
แต่… พี่เค้าบอกว่า เค้าจะขายห้องในวันที่เราพักให้ ถ้าพี่คนซื้อต่อ เค้าจะโอนเงินคืนให้เรา 2,000 บาท เงินไม่ได้เยอะเลย แต่น้ำใจนี่สิ มันบรรยายไม่ถูกนะ มันเติมหัวใจที่เป็นทุกข์ ให้พอจะยิ้มได้บ้าง
แล้วต้นเดือนที่ผ่านมา หมวยก็ได้พักที่ โรงแรม สุเนตตา หลังจากผ่านมา 1 ปี พี่เค้าคงจำเหตุการณ์นี้ไม่ได้ แต่หนูจำได้นะคะพี่ ขอบคุณนะคะที่มีน้ำใจให้หนูวันนั้น
เมื่อวันที่คุณอาจจะต้องเขียนมือซ้าย ฉันก็หวังว่าคุณจะมองเห็นความโชคดีในความทุกข์นั้น
I am traveller
17 มีนาคม 58
