Travel Quote : คะแนนวิชาเย็บปักถักร้อย

ชีวิตฉัน ในนครหลวงกรุงเทพ เริ่มแข่งขันตั้งแต่ป.4 ในวิชาเย็บปักถักร้อย  ครูเรียกฉัน เข้าไปหาพร้อมหยิบผลงานเย็บริมผ้าเช็ดหน้า สองผืนขึ้นมาเปรียบเทียบกัน อีกผืน บูดเบี้ยวไม่เป็นระเบียบ  ส่วนอีกผืนฝีเข็มสม่ำเสมอสวยงาม คงไม่ต้องเดาว่าของฉันหน่ะอันไหน

ครูพูดว่า รู้ไหมอันที่สวยกว่าหน่ะ เป็นของสมชายนะ เค้าเป็นผู้ชาย เค้ายังทำได้สวยกว่าเธอเลย

โอ้ว … เจ็บปวด ครูคะ นี่หนู อภิมหาโค-ตะ-ระ ตั้งใจ สุดๆ เลยนะคะ  ครูมองข้ามความมุ่งมั่นในแววตาฉัน และบั่นทอนมันลงด้วยการให้คะแนนต่ำสุดในวิชานั้น

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันเริ่มสังเกตุว่า รอบข้างตัวฉันมีแต่การแข่งขัน เปรียบเทียบ ตอนเรียนถูกตีค่าความเก่งด้วยเกรดเฉลี่ย ตอนทำงานก็เป็นตำแหน่งและเงินเดือน

จะมีสักวันไหม ที่ใครจะถามถึง ความตั้งใจ ของฉัน ที่บางทีมันอาจจะพุ่งสูงเกินเกรดเฉลี่ยและอัตราเงินเดือนที่ได้รับ จะมีใครรู้บ้างไหม ว่า

บางทีความมุ่งมั่น ไม่ได้ตอบแทนด้วยตัวเลขเสมอไป

แต่ มันมาในรูปแบบของความภาคภูมิใจในตัวเอง ที่อย่างน้อยเราก็ได้ตั้งใจทำมันอย่างเต็มที่ และให้เกียรติตัวเองที่มีความกล้าพอที่จะลงมือทำ แม้ว่าผลสำเร็จที่ได้มันจะบูดเบี้ยว   ไม่สมบูรณ์

ขอบคุณ คุณครูที่วันนั้นไม่เห็นความมุ่งมั่นในตาของฉัน

และขอบคุณตัวฉันเองที่ไม่ยินยอมให้คำพูดใดๆ มาบั่นทอนความตั้งใจ ฉันยังคงลงมือทำ ต่อไป ต่อไป ต่อไป

ปล. เดี๋ยวนี้หนูใช้จักรอัตโนมัติเย็บผ้าแทนนะคะครู ^^ งามเท่ากับของสมชายแล้วนะจ้ะ