ข้อคิดจากการท่องเที่ยว

หมวยเคยผ่านช่วงที่ลำบากในเรื่องการเงินมาพักใหญ่แล้ว กระเบียดกระเสียนให้ผ่านไปแต่ละเดือนยังยากไม่ต้องพูดถึงเรื่องเที่ยวเลย โชคดีหน่อยสมัยก่อนไม่มีเฟสบุ๊ค ที่มีภาพสวยๆให้เกิดกิเลสทางใจมากเท่าไหร่นัก ตอนนี้เวลาไปเที่ยวที่ไหน สวย หรือทานอาหารอร่อย ก็อยากจะพาป๊ากับแม่มาได้ลองลิ้มชิมรสด้วย เวลานัดทานข้าวที เราก็อยากเลือกร้านอาหารดีๆ เช่น ถ้าทานสเต๊ค เราก็จะไม่เลือก ร้านเฟรนชายส์ในห้างดัง เราจะเลือกร้านอาหารที่ขายเฉพาะสเต๊คเพื่อให้ ป๊ากับแม่ ได้ทานของดีและอร่อยเทพเท่านั้น หมวยจะมี set ว่าเดือนละครั้งจะพาป๊ากับแม่ไปทานอาหารดีๆ

ไม่ได้พิมพ์ผิด “กลยุทธ์นอนเฉย” จริงๆ ทุกวันนี้ การใช้ชีวิตในเมืองส่วนใหญ่ต้องเร่งรีบไปซะหมด ขนาดต่อคิวซื้ออาหาร จ่ายสตางค์มินิมาร์ท ยังรีบเลย ใครที่มีแววจะแย้มกรายมาแซงคิว ต้องเจอสายตาพิฆาตด้วยรังสีอำมหิต นี่ยังไม่รวมขับรถปาด มอไซด์เบียด อาจุมม่าแย่งของ ดราม่าในโซเชี่ยล ข่าวฆ่ากันไปมา และอื่นๆอีกมากมาย วันหยุดยาวที่ผ่านมา เป็นวันแรกในรอบหลายเดือนที่นอน กิน นอน ไม่ได้ทำอะไรเล้ย เป็นโอกาสที่ได้อยู่กับตัวเองอย่างจริงจัง

ปัญหาของการก้าวข้ามผ่าน เส้นบางๆ ของคำว่า ความสำเร็จ คนส่วนใหญ่ มักจะเลือกทิ้งงานที่ยากไว้ทำทีหลัง ทั้งๆที่งานที่ยากมักนำมาซึ่งผลงานที่ยิ่งใหญ่ คนส่วนใหญ่ ปฏิเสธที่จะแสดงความคิดเห็น ทั้งๆที่เป็นเวทีที่จะได้แสดงความสามารถ คนส่วนใหญ่ ชอบคิดว่า ตัวเองทำไม่ได้ ทั้งๆที่ยังไม่ได้ลงมือทำ เส้นบางๆ ที่กั้นเรานั้น คือ “ความกลัว” ซึ่งทำให้เราเกิดความไม่มั่นใจ ในการตัดสินใจ