ข้อคิดจากการท่องเที่ยว

เส้นทางชีวิตพาเราเดินทางข้ามแม่น้ำ ปีนภูเขา ไต่หน้าผา เดินเด็ดดอกไม้ เดินมาเรื่อย เพื่อไปให้ถึงจุดหมายปลายทางอีกฟากหนึ่ง ซึ่งเราต่างจินตนาการว่ามันเต็มไปด้วยความสุข หลายครั้งที่ตัวโน้ตในชีวิตฉัน ก็บรรเลงเป็นเพลงเศร้า จับใจ เพลงชีวิตเหงาเศร้า ที่เล่นเอาจุก มากกว่าดราม่ากลางสายฝนเพราะอกหักเป็นไหน ไหน บางทีก็บรรเลงเป็นเพลงรัก หวาน สดชื่น หอมจรุง อวลกลิ่นละมุนไอแดดมาทีเดียว หรือแม้แต่เพลงร็อค

ช่วงนี้ จะไปทำงานด้วยกันกับคุณผู้ชาย เพื่อประหยัดค่าน้ำมัน แถมได้ใช้เวลาช่วงเช้าในรถด้วยกัน รถติดเลยไม่ทำให้ใจหงุดหงิดสักเท่าไหร่ เราต้องขับรถผ่านแถวสวนดุสิตทุกวัน และมักจะติดไปแดงแยกที่จะเลี้ยวไปสวนอัมพร ใต้ต้นไม้ใหญ่ เห็นน้องหมาแก่ตัวหนึ่ง นอนอยู่ที่เดิมทุกวัน พอรถมาติดจุดเดิมบ่อยครั้ง ก็สังเกตุว่าน้องหมา ค่อนข้างเชื่อง ขนดำรุงรังเชียว เห็นแล้วอดสงสารไม่ได้ ต้องขับผ่านทางนี้ ทุกเช้าจะเตรียมอาหารมาทานบนรถ เช้านั้น ผู้ชายถามว่า “ข้าวกินหรือยัง

ตอนเป็นเด็กฉันไม่เคยต้องคิดถึง “ความสุข” และดูเหมือนฉันจะหาความสุขได้ง่ายดายด้วยเสียงหัวเราะ ฉันหัวเราะกับอะไรที่ง่ายๆ แค่ได้เล่นของที่ถูกใจ หรือ กินอาหารอร่อยๆ เมื่อโตขึ้น เริ่มชีวิตทำงานจะด้วยความกดดันหรือ ความรับผิดชอบที่มากขึ้น มันทำให้ฉันโหยหาความสุข ฉันไม่รู้หรอกว่าความสุขหน้าตาเป็นอย่างไร มันคงคล้ายๆเสียงหัวเราะของฉันล่ะมั้ง หลายครั้งในชีวิตที่ฉันร้องไห้ให้กับคนที่ฉันไม่ได้รัก และเค้าก็ไม่ได้รักฉัน มันเป็นเรื่องจริงที่น่าแปลก ที่เราเป็นอย่างนี้ เราใส่ใจคนอื่นมากกว่าคนที่เรารัก ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ ที่แน่ๆ