ที่เที่ยวภูเก็ต ต้องห้ามพลาด

วันนี้วางแผนเช็คเอ้าท์จากที่พักชานเมืองภูเก็ต เพื่อไปไฮโซหรูที่ โรงแรมเซ็นทารา ภูเก็ต

แผนการเดินทางของวันนี้คือ เช้าเที่ยวในเมืองครึ่งวัน และเที่ยง Check Out นั่ง Airport Bus ไปลงสนามบิน ต่อแท็กซี่ไปโรงแรม แลยุ่งยาก แบบว่า ประหยัดเพราะค่าที่พักหนักหนาพอสมควร เลยต้องประหยัดค่าอื่นให้อยู่ในงบ

เริ่มต้นวันด้วยการนั่งสิบล้อแถวเช่นเคย แต่วันนี้ไปเลือกลงที่ตลาดเพื่อหาของกินก่อน ไว้จะมารีวิวของกินเมืองภูเก็ตให้อ่านแบบเต็มๆอีกตอน

หลังจากนั้นก็เดินทะลุตลาด เดินเล่นย่อยอาหาร โชคดีมากที่เลือกเดินทะลุตลาดอีกฝั่ง เพราะเราได้เจอกำแพงเพ้นท์ภาพนี้ ชอบมากที่สุดในทริปภูเก็ต ถือเป็นที่ต้องห้ามพลาดที่แรก เพราะน้องมาร์ดี้สวมผ้าถุงลายน่ารักรู้สึกเหมือนมีวัฒนธรรมไทย และเข้ากับตลาดเมืองภูเก็ตดีอ่ะ

เดินทะลุมาออกถนนอีกฝั่ง เปิด Google Map ตามหาสถานที่นึง เพราะอยากทำความรู้จักกับเมืองภูเก็ตอย่างลึกซึ้งในเวลาอันสั้น ต้องนี่เลย ต้องห้ามพลาดที่ที่ 2 พิพิธภัณฑ์ไทยหัวค่ะ Phuket Thaihua Museum พิพิธภัณฑ์ไทยหัวตั้งอยู่บนถนนกระบี่ทางเข้าติดถนนใหญ่เลย ด้านข้างทำเป็นร้านกาแฟฮิพๆด้วย (แต่ดู Google แล้วแอบงงนิดหน่อย เดินหลงวนไปมาอยู่พักนึง)

อาคารเป็นแบบชิโนโปรตุกีสแท้ เป็นอาคารสองชั้นได้รับการดูแลอย่างดีเลยค่ะ ก่อนตั้งโดยคนจีนที่อพยพมาจากจีนทางเรือ ทำธุรกิจจนร่ำรวยและนึกถึงคุณแผ่นดินไทย จึงสร้างโรงเรียนสอนภาษาจีน สุดท้ายกลายเป็นพิพิธภัณฑ์อย่างที่เห็น

ราคาเข้าชมสำหรับคนไทยเพีย 50 บาทเท่าน้นค่ะ มีเจ้าหน้าที่อำนวยความสะดวกและอธิบายประวัติความเป็นมาตลอดการเข้าชม คุ้มค่ามาก

โดยพิพิธภัณฑ์จัดแสดง 2 ชั้นแบ่งเป็น 13 ห้อง เริ่มแรกเราต้องเยี่ยมชมจากด้านบนกันก่อนนะคะ

พระยารัษฎานุประดิษฐ์ ต้นตระกูล ณ ระนอง ผู้ว่าราชการเมือง ภูเก็ต และรับผิดชอบหัวเมืองตะวันตกทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นตะกั่วป่า ระนอง พังงา กระบี่ โดยเฉพาะตรังยาวนานถึง 11 ปี (ท่านเป็นนำต้นยางต้นแรกเข้ามาปลูกในประเทศไทย ต้นยางต้นแรกอยู่ที่จ.ตรัง) จะสังเกตุได้ว่า ชื่อถนนในเมืองภูเก็ตเป็นชื่อจังหวัดต่างๆ ที่ท่านปกครองนะคะ เจ๋งเนอะ

ล้อกเซี่ยนก๊ก คือ คณะคนจีนที่ก่อตั้งมูลนิธิกุศลสงเคราะห์ จ.ภูเก็ต โดยสร้างโรงเรียนแห่งนี้เพื่อสอนเรื่องศาสนาและภาษาจีน โดยในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ถูกปิดไป เป็นที่มาของคำว่า “เรียบร้อยโรงเรียนจีน” ชอบไอเดียที่คนจีนที่เริ่มทำงานจนมีฐานะรวมตัวกันทำอะไรเพื่อแบ่งปันให้สังคม ขอบคุณนะคะที่ยังสนับสนุนให้มีพิพิธภัณฑ์นี้บอกเล่าเรื่องราวในอดีตของเมืองภูเก็ต

ห้องต่างๆ บอกเล่าประวัติถึงผู้ก่อตั้งที่มีความพยายามในการทดแทนคุณแผ่นดินไทยมากมาย โดยหลายตระกูลยังคงอาศัยอยู่ในภูเก็ต หรือ มีบ้านเรือนที่อนุรักษ์ไว้ ให้เราได้เดินถ่ายรูปกัน

เดินมาถึงชั้นล่างมีการจัดเป็นสัดส่วนโดยเน้นเรื่องวิถีชีวิตและวัฒนธรรม

มีห้องหนึ่งจำลองร้านอาหาร พร้อมครัว ที่มีชื่อเสียงในสมัยนั้น พร้อมเมนูเด็ด เสียดายที่ปัจจุบันปิดตัวลงไปแล้ว

หลังจากชมพิพิธภัณฑ์จนอิ่มเอม ท้องก็เริ่มหิวแล้ว เลยเดินย้อนไปนิดหน่อยทางถนนเยาวราช เพื่อไปซอยสุ่นอุทิศ ซอยนี้มีของเด็ดอยู่สามเจ้า ส่วนใหญ่ดั๊นเปิดขายบ่ายสอง มีเพียงเจ้าเดียวคือ ร้าน “ขนมอาโป” หน้ามืดตามัวมาก จัดไป 7 ชิ้น 20 เหมาคนเดียวไป 5 ชิ้น จุกฮะ รสชาติหวานนำเค็มหน่อยๆ หอมมะพร้าว ด้านนอกกรอบด้านในนิ่ม อร่อยดี

 

ยังไม่พอ แหม มาเดินในเมืองทั้งทีขอกลับไปที่ถนนพังงา (ถนนคนเดิน)อีกรอบ ตอนกลางวันในวันที่ไม่ปิดถนน ก็เปิดเป็นร้านค้าขายของทั่วไป บางอาคารทำเป็นโรงแรม ร้านกาแฟเก๋ๆ หลายร้านเลย

หมวยเลือกแวะร้านนี้ค่ะ ร้าน “โกปีเตี้ยม” เป็นอีกร้านที่นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ต้องแวะมา มีให้บริการทั้งของคาวและของหวาน รวมถึง ถัดไปอีกบล๊อก ทำเป็นโฮสเทลด้วย

อย่างว่า พุงแน่นมาก ขยับพื้นที่ได้เพียง ของหวานเท่านั้น อากาศร้อนมาก เลยจัดขนมหวานประจำเมืองภูเก็ต นั่นคือ “สัปปะรดภูเก็ต” เอิ่ม ไม่ใช่และ 555 ขนมหวานพิเศษจานนี้คือ “โอ้เอ๋ว” จัดเป็นของต้องห้ามอันดับที่ 3 หน้าตาเหมือนเยลลี่ใสๆ มีกลิ่นหอมๆอ่อน  มารู้ทีหลังว่าเนื้อเยลลี่ใสๆ ที่เห็นทำมาจาก เม็ดโอ้เอ๋วและเมือกของกล้วยน้ำว้า เกิดมาเพิ่งจะรู้ว่ากล้วยมีเมือกด้วยอ่ะ ยิ่งทึ่ง เพราะมีประโยชน์แก้ร้อนในกระหายน้ำ ไม่น่าล่ะทานแล้วสดชื่น อดีตทานคู่กับถั่วแดงหรือเฉาก๊วย   ปัจจุบันมีใส่ผลไม้ตามฤดูกาลเพิ่มเติมใส่น้ำแข็งใสพร้อมน้ำเชื่อม เข้ากันมากมาย

อิ่มแล้วใกล้เที่ยง เลยต้องรีบกลับไปเช็คเอ้าท์จากที่พัก เพื่อเดินทางต่อไปโรงแรมไฮโซ ถึงแม้การเดินทางไปจะไปแบบโลโซตามอัตภาพ เที่ยวซะจนเกือบหมดเวลา เลยต้องซิ่งรถกระป้อตามระเบียบ เหมาๆไปคนละ 40 บาท

หมวยเลือกใช้บริการ Airport Bus ค่าโดยสารคนละ 150 บาท เพื่อเดินทางกลับไปยังสนามบินภูเก็ต โดยมีตารางรถโดยสารอยู่ แต่ยังคงต้องยืนโบกรถเหมือนเดิม ไม่โบกไม่จอด สงสัยจะเป็นธรรมเนียมปฏิบัติ เหอๆๆ

ใช้เวลาเดินทางเกือบชั่วโมง วางแผนไว้ว่าจะเรียกแท็กซี่ไปโรงแรม เพราะดูจากแผนที่ใน Google ห่างกันไม่ถึงสองกิโล จัดไปฮ่ะ

แต่ แต่ แต่ พอใกล้จะถึง สาละมีสารภาพว่านางลืมกางเกงไว้ที่โรงแรมในเมือง อ๊ากกกกกกกส์

ทดไว้ก่อน ไปถามราคาแท็กซี่ ปรากฏว่า คิดเงินค่าแท็กซี่จากสนามบินไปโรงแรมที่ห่างกันแค่ 2 โล เที่ยวละ 500 บาท T_T แพงไปไหมคะคุงพี่ ไปกลับ 1,000 แล้ว เลยตัดสินใจ เช่ารถก็ได้ฟะ

เดินถามราคาบู๊ทต่างๆ เทียบราคากัน ปรากฏว่าราคาแพงกว่าหน้าเวป แต่เราจองผ่านหน้าเวปให้ได้ราคาพิเศษไม่ได้ เพราะมันไม่ให้จอง ต้องจองล่วงหน้า 1 วัน ดังนั้น เพื่อนๆ จดไว้เลยนะคะ ถ้าจะจองรถ ต้องจองล่วงหน้าผ่านเวป 1 วัน จองที่เคาน์เตอร์ราคาแพงกว่า

ทำไงอ่ะ เดี๋ยวเกินงบ เลยต่อราคาสิฮะ ใช้ทุกสกิลที่มี ต่อราคาค่าเช่ารถรวมประกันทุกสิ่ง ได้ราคา 1,200 บาท ตัดใจก็ได้ฟะ

เลยได้รถเช่ามาด้วยประการฉะนี้

ตอนหน้าจะมาเล่าให้ฟัง ว่าพักโรงแรมที่มีสวนน้ำยักษ์ มันแจ่มยังไง แล้วถ้าตอนเที่ยง แดดแรงไม่อยากว่ายน้ำ จะไปเที่ยวไหนได้อีก เนื่องจากมีรถแล้ว จัดปายยยย

#Iamtraveller

ร่วมพูดคุยกันได้ที่ FB : @Iamtravelller

อ่านบทความท่องเที่ยวได้ที่ www.iluvtravelling.com